Verhalen/gedichten van
Diepenveen (Diepenvenne)

De handen van Va, groot en stark,
Knoestig, verweerd deur ’t zware wark.
De handen van Va, daor beurende oe mee op.
Die handen daor streek e oe zachies mee aover de kop.         

Die handen hebt oe fietsen eleerd,
Die handen stonnen nooit verkeerd.
Die handen hebt oe begeleid,
Die handen hebt völle dingen veurbereid.

Zie hebt veur oe ewarkt.
Deur die handen veulen ie oe gestarkt.
As ’t neudig was, ie maken problemen,
Hef e oe d’r wel is veurzichtig

Een drei mee um de oren egeven.
Va kon alles, Va was oe ideaal.
Ie proberen te praoten in dezelfde taal.
Samen met Va was ie vol goeie moed,
Want Va det was oe Va, die dee alles goed.

Töt de leeftied kwam det ie dachten
de-j alles beter wissen.
In oe ogen had ie ’t goed, want
ie konnen oe niet vergissen.
Wat Va zèè was olderwets.
Va zien ideeën von ie maar dom en flets.

Tot ’t moment d’r was
det ie op eigen benen mossen staon,
kwam ie d’r vanzelf achter
de-j een hoop verkeerd hadden edaon.
Va zei dan niks, hee dach: Och ’t kump vanzelf wel goed.
Maar om det veur oezelf te bekennen
kosten wel een bettie moed.

Met de jaoren ging ie oe Va steeds meer waarderen.
Nou ie zelf zo old bint, kom ie d’r achter:
Ie bint nooit te old um te leren.
Zo leeft ieder in zien eigen tied.
Belangriek is as ie van de dingen geniet.

As ie dan opa wordt, de kleinkinder deent zich an,
Begint alles weer van veur of an.
Oe zönne is dan de Va die alles kan
en Opa is veur ’t verwennen en
de gezelligheid, die olde grieze man.

Ab Smeenk, Diepenveen

Joawel, dat zongen ze op deej gedenkweerdigen oavond, toew ze in Den Haag beslist hadden dat de gemeente Diepenveen as zodanig neet opeheven zol wodden. Jonges, jonges, wat ’n tumult.
Derek toew ik het ´s oavons venam, bin-k op de fietse esprongen en noar het Dorpshuus hen ejaagd um te kieken hoew dat doar toa gonk.
De vrouwe zei wel eers: Gait Jan iej bint gek, wat geet oe dat an, mar in 't lesten ha-k heur toch de kop zo gek eluld dat ze zelven ook met ekommen is. Noe ze hef d'r gien spiet van had.
Mensen, mensen, wat gonk d'r dat toa! Heuren en zeen vergonk oe. Hoevölle volk, riek en arm, groot en klein, old en jonk, of doar in de gauwigheid biej mekare ekommen was, kan-k oe neet vetellen. Mar het wazzen d'r héél wat. Iej konnen, a-j d’r binnen kwammen, warkelijk gien poot löstrekken. Alles zong, dansten en hosten deur mekare en iederenene gaf iederenene een hand en fisseleteren mekare.
Blajen vol glazen bier sniesterden weg as sneej veur de zunne en de bedeendes konnen ze neet gauw genog andragen, het was een spektakel, dat mien deej denken an de dagen van de bevrijdink in viefenveertig. Het was een algemene verbroederink zonder ende.
Op het toneel zat dan zo’n orkesjen van een man of dreej, vere, deej op helse wieze altied mar weer Dieieiepenveen blijft Dieieiepenveen ten geheure brachten en dan mar weer hossen en mekare de hand geven en rond dansen.
Mar dat was allemoale nog mar veurspel, want alles was in ofwachtink van de busse woar het hele spul met de börgemeister en de veurzitter van het akziej-komiteej uut den Haag met terugge kwamp.

Noe, zo tegen twaalven doar gonk het hen en gebeuren het. Met de brandweerauto's met zwaailichten en sirenes veur-op, doar kwamp het spul an.
Toew was het hekke eers rech van den dam. De börgemeister wier op de scholders noar binnen ehost en edragen. Ik verget het mien lèven neet. Joa, doar wazzen d'r biej deej konnen hun troanen neet bedwingen en stinnen as kleine kinder te sjanken.
Noar ik heure hef het feest nog tut vrog in den mergen eduurd.

Mar joa, het is ook al net zoas de börgemeister in zien toasprake ook al zei, begriepelijkerwieze wier d’r an ginne kaante van de grenspoale beslist gien feest evierd. Ik mos eerlings zeggen da-k mien heur teleurstellink héél bes kan veurstellen. Vief joar lank hef dat touwtrekken noe al eduurd. Vief joar onzekerheid, woar zol 't op uutdreien?- Dure plannen deej al kloar laggen könt ze in de kaste leggen. En wat dan noe wèl? Het roer mut radikaal umme en niemand weet nog perzies hoe.
Neej, doar is beslist gien reden tut vrolijkheid en voldoenig an deej kante. Per slot van rekening mut zo'n greuiende stad toch ensteweggens hen en d'r mut toch ruumte emaakt wodden um een beheurlijk plan veur de wiede toekomst te können maken.
Mar met een betken bereidheid tut onderling oaverleg tussen de betrokken gemeentes mut d'r, dunkt mien, toch wel een mouw an te passen wèèn.
Loawwe het doar mar op holden!

En noe nog effen terugge noar Diepenveen.
Veurdat het helemoale in de vergètelheid raakt, wi-k hier-nog effen memmereren dat behoudens het alolde volksleetien in Diepenveen van: De knienties hebt de köpkes uut de boerenkool evrèten, falderalderiere enzovedan, wulluw vrogger as jonges biej feestelijke gelègenheden zongen:

Ja, dat Diepenveen, Diepenveen, Diepenveen,
Is en blijft mijn ideaal.
Zonder Diepenveen, Diepenveen, Diepenveen,
Was de hele wereld kaal.
Met zijn bossen en zijn dreven,
Kwistig door natuur getooid,
Blijft het steeds in mijn geheugen,
Ja, dat Diepenveen vergeet ik nooit.

Het zol zunde wèèn as oaver honderd joar gien mense doar meer weet van zol hebben, mar noe steet het tenminste gedrukt! En blif het bewaard veur het noageslach. O, zo!

Gait Jan Steen uut Battum; dialect van de omgeving van Deventer (Diepenveen, Bathmen).

Uit: Fillezofoaziejs, prakkezoaziejs en belèvenissen uut de joaren 1959-1974 (eigen beheer). p. 65.