Verhalen/gedichten van
Vollenhove (Veno)

In ’t donker duster van de Suderzee
Waor de zunnestralen zwart verdrinken
Daor leven de erikvrouwen alle twee
Wie wet of ze lekker roeken of dat ze stinken

Iselsolte was de jongste skoon en rank
Eur zus Iselsute ad ogen als ’n kabeljauw
Ad mar een startvin en zwum beoorluk mank
Iselsolte was minder vis en meer ’n vrouw

Al eeuwen skilderden ze de erik in 't zilverkwik
Un penselen flitsen as ’t zunnelicht op ’t water
De een kreg een strekien, de ander ’n beste lik
Zo kreeg elke erik ’n beste opkalefater

In negentienonderdzeuventwintig midden in een nacht
Sturmde ’t op de Suderzee met wonder en geweld
Woest wit, toonden de golven un immense kracht
Werd de botter VeNo achtendartig deur un eveld

Zo zunk skipper Willem van Jan van Klaas de Krag
Langzaam naor beneden en werd zien lichien zwart
Tot dat lselsolte zien bleke krachtige lijnen zag
Eur art vulde zich met liefde en met smart

Ze tilde zien eufd op en kusten em op de mond
Langzaam kwam er een zilverstippien in zien ogen
Vremd genog veulden ij zich iniens weer gezond
Ze nam um mee naor benee en niet naor boven

Toen Iselsute zag wat eur zus had mee ebracht
Bolden heur ogen op als varkensblaosen groot
Was ze ’t vergeten, ad ze dan niet nao-edacht
De straf veur 't redden van un visser was de dood

Mar in de ogen van ware liefde is de dood
Slechts ’n stap in ’t duster op weg naor ’t licht
En Iselsolte eur art was onmetelijk groot
Wist wat te wachten stund, kende eur plicht

Veur dat Iselsute aor vinnige aanden vlug
Rondom de keel van visser Willem kon zetten
Bracht ze Willem an straand van Veno terug
Wist ze veur de tweede keer zien dood te beletten

In ’t golden zachte zaand bij de schemermaon
Kuste zij ’t afscheid van zien mooie mond
Zij wist ’t hij veulden ’t ’t was edaon
De zee werd eruild veur vaste grond

Iselsute zwom weg en in eur leste sprung
Spatte ze uuteen in duzend kristallen schelpen
Met ’n geluud of de zee zelf eur afskeidlied zung
Willem begon te lippen, ’t was niet te stelpen

Toen nao uren Willem zich in de Suderzee waste
Want ij mus naor huus al kosten dat ook mute
Scheut ’t deur em en, der was iets wat niet paste
’t Water van Sudersee was niet meer solt, maar sute

Iselsute had de macht over ’t water erkregen
Voorbei de zilte zee en begun de tied van ’t meer
Geen visserman kwam nooit meer een erik tegen
Zo werd ’t tied veur de grote ummekeer

En beste mensen denk nou niet dat een man
Ook al bouwt ie oge dieken de zee kan bedwingen
’t Water doet wat ie wil die trekt zien eigen plan
En zal als neudig is weer van erikvrouwen zingen


Henk Boltje

Oorspronkelijk verschenen in Historisch kippenvel (Zwolle, VORG en Historisch Centrum Overijssel, 2009)
Aangepast aan de IJsselacademiespelling.